[
و فرمود : ] دوستان خدا آنانند که به درون دنیا نگریستند ، هنگامى که مردم برون آن را دیدند ، و به فرداى آن پرداختند آنگاه که مردم خود را سرگرم امروز آن ساختند ، پس آنچه را از دنیا ترسیدند آنان را بمیراند ، میراندند ، و آن را که دانستند به زودى رهاشان خواهد کرد راندند و بهرهگیرى فراوان دیگران را از جهان خوار شمردند ،
و دست یافتنشان را بر نعمت دنیا ، از دست دادن آن خواندند . دشمن آنند که مردم با آن آشتى کردهاند . و با آنچه مردم با آن دشمنند در آشتى به سر بردهاند . کتاب خدا به آنان دانسته شد و آنان به کتاب خدا دانایند . کتاب به آنان برپاست و آنان به کتاب برپایند .
بیش از آنچه بدان امید بستهاند ، در دیده نمىآرند . و جز از آنچه از آن مىترسند از چیزى بیم ندارند . [نهج البلاغه]
